ბუბუ და კორეა: ნაწილი 22 – ტოგუგი

და კიდევ ერთი გემრიელი პოსტის დროც დადგა!
ვისაც ჩემი პოსტები წაგიკითხავთ და გახსოვთ, იქნებ არც ის დაგვიწყებოდათ, თუ როგორ მიყვარს დოლსოტ ბიბიმბაბი. მაგრამ ჩემს გულში (თუ კუჭში) ერთ სხვა კორეულ კერძსაც დიდი ადგილი უჭირავს.
რა ხდება? ნუთუ მე ვუღალატე დოლსოტ ბიბიმბაბს და რაღაც თეთრ მასაზე გავცვალე? ო, არა. დოლსოტ ბიბიმბაბი ისევე მიყვარს, როგორც მიყვარდა, თუმცა ძალიან დავუახლოვდი ერთ კერძს, სახელად ტოგუგს.
ამ საიტზე ერთხელ უკვე იყო ტოგუგის შესახებ საუბარი, თუმცა ამჯერად პირად გამოცდილებას გაგიზიარებთ.
მე ტოგუგის შესახებ ოდითგანვე მსმენოდა, მაგრამ შეხვედრის შანსი არ მქონია. ამიტომაც ერთ დღეს ჩემს კორეელ “დამხმარეს” ვთხოვე ერთმანეთი გაეცნო ჩვენთვის, რახან ჩემით არ შემეძლო. ძალიან მორცხვი ვარ. პირველივე კოვზის შემდეგ შემიყვარდა.
ცოტა სერიოზულად განვაგრძოთ საუბარს, თორემ საკუთარ თავს ვერ ვცნობ. მოკლედ ტოგუგი არის დაჭრილი ბრინჯის ნამცხვრისგან გაკეთებული წვნიანი, რომელშიც შეიძლება შედიოდეს კვერცხი, კიმი (კიმჯაბანი), პილპილი და ა.შ. ხანდახან მანდუსაც შეიცავს (მანდუ არის პელმენისმაგვარი კორეული საჭმელი), მანდუიანი ტოგუგს მანდუტოგუგსაც ეძახიან და ტოკმანდუგუგსაც. სახელს დიდი მნიშვნელობა არ აქვს ახლა, დიდი ალბათობით მალევე დაგავიწყდებათ ასეთი ჩახლართული სახელები :D

ტოგუგის ჭამა ტრადიციად იქცა ახალ წელს. ითვლება, რომ თუ ტოგუგს შეჭამ, ერთი წელი მოგემატება. ეს ყოველივე იმასთანაცაა დაკავშირებული, რომ კორეაში ასაკს ცოტა სხვაგვარად თვლიან: ახალ წელს ყველას ავტომატურად ემატება ერთი წელი, და არა დაბადების დღეს. კორეული ენის წიგნში ერთი “ანეგდოტი” შეგვხვდა: 30 წლის ქალი თავს 26 წლისად ასაღებდა ერთი კაცის წინ, რახან 26 წელი რაც შეუსრულდა, იმის შემდეგ ტოგუგი არ ჰქონდა ნაჭამი. მასწავლებელმა გაგვაფრთხილა, რომ ეს ანეგდოტი არსად გვეთქვა, თუკი არ გვინდოდა საზოგადოებიდან გარიყულები ვყოფილიყავით. როგორც ჩანს ეს ზედმეტად გაცვეთილი უძველესი “ანეგდოტია.” როგორც მახვილგონიერი მკითხველი, შენიშნავთ, აბა სადაა მანდ ანეგდოტიო. გაცინება კი არა, არც გამიღიმიაო. ოჰ, ეს კორეული იუმორი (ㅋㅋㅋ).

ამ სურათზე თქვენ უყურებთ ტოკს. ტოკი არის ბრინჯის ნამცხვარი, რომელსაც ზემოთმოყვანილი სურათის მსგავსად ჭრიან და ისეთი წვნიანი გამოდის, ექვსს თუ არა, ხუთ თითს მაინც ჩაატანთ. სიტყვა “ტოგუგი” მოდის სიტყვისგან “ტოკ” (რაც ბრინჯის ნამცხვარს ნიშნავს და ბოლო ასო “კ” ვარდება ტოგუგიდან, რახან კორეულში ასო “გ”-ს წინ “კ” არ იკითხება) და “გუგ” (რაც წვნიანს ნიშნავს). მთელი ფილოსოფიაა, აბა!

არც ტოგუგია გამონაკლისი და მასაც სხვადასხვა დასაყოლებლებთან ერთად მიირთმევენ, მაგრამ მემგონი ერთადერთი კორეული კერძია ჩემთვის, რაზეც დასაყოლებლებს არ ვატან. არ უხდება ჩემი აზრით და მომკალით ახლა (ვინ მკლავს რო). არ შეგაცდინოთ ზემოთა სურათმა, ტოგუგთან ერთად ბრინჯი იშვიათად მოაქვთ.

რა შეიძლება გითხრათ საბოლოოდ, კორეული სამზარეულო ვისაც აინტერესებს ერთხელ აუცილებლად უნდა გასინჯოთ. ეს ისეთი კერძი არაა, რომ ყოველ მეორე მოსახვევში შეხვდე, როგორც კიმბაბი ან ბიბიმბაბი. მაგრამ არის სპეციალურად ტოგუგით ცნობილი რესტორნები, სადაც ერთი შევლა ერთი ცხოვრების ტოლფასია. ყველაზე იაფი 6000 ვონი ღირს (დაახლოებით 6 დოლარი) და ფასები მერყეობს რესტორნის პრესტიჟის მიხედვით. ყველაზე ძვირი 9000 ვონიანი მიჭამია. მაგრამ ეგ იყო ნ ე ტ ა რ ე ბ ა.

ახლოვდება ახალი წელი და, რა თქმა უნდა, მადაც იმატებს. იმდენი ტოგუგი მაქვს უკვე ნაჭამი, ბებრი თუ არა, ხანშიშესული ქალბატონი მაინც უნდა ვიყო აწი. მაშ გემშვიდობებათ ქალბატონი ბუბუ და რაიმე გემრიელ პოსტს კიდევ ერთხელაც დავწერ.