როდესაც მეკითხებიან, თუ რას წარმოადგენს სეული, მე ვპასუხობ – „სეული არის ძალაინ დიდი. და უსაფრთხო“. მართლაც, მსოფლიოს უამრავ მეგაპოლისს შორის სეული შედის ქალაქთა იმ მცირე რიცხვში, სადაც უცხოელი, ქალაქელი და პროვინციიდან ჩამოსული საკუთარ თავს ერთნაირად უსაფრთხოდ გრძნობს დღისა და ღამის ნებისმიერ დროს. ეს მით უფრო გასაოცარია, როდესაც გაიხსენებთ, რომ სეულის მოსახლეობა 24 მილიონ ადამიანს აჭარბებს.
არ იქნება გაზვიადება, თუ ვიტყვი, რომ ქუჩისა და ძალადობრივი კრიმინალი კორეაში თითქმის არ არსებობს. როდესაც უცხოელი ჩამოდის კორეაში, სეულის მკვიდრნი მას აოცებენ – კორეელისთვის სრულიად ნორმალურია სიტუაცია, როდესაც მიწისქვეშა პარკინგზე მანქანასა და გასაღებს აბარებ პირველ შემხვედრ ადამაინს, რომელიც საკუთარ თავს პარკინგის ადმინისტრტორად გაასაღებს. მანქანის გატაცება კორეისთვის სრულიად უცხო ხილია. ქალაქის სიღრმეში არსებული უბნის პატარა მაღაზიის პატრონისთვის სრულიად ნორმალურია საკუთარი მაღაზიის დატოვება გაღებული კარით – მაინც ყველა თავისიანია, არავინ არაფერს წაიღებს. ანალოგიური სიტუაცია არის ჩანთებთან მიმართებაში, რასაც საკმაოდ კურიოზული და მრავლისმთქმელი შემთხვევები მოსდევს თან.
სადღაც 15 წლის წინ ერთ-ერთ კორეულ გაზეთში დაიბეჭდა შემდეგი ისტორია: ერთ-ერთ სამშენებლო კომპანიაში თანამშრომელს მშენებელთან თანხის მიტანა დაავალეს. თანხაც მნიშვნელოვანი იყო – მიახლოებით მილიარდი კორეული ვონი (სადღაც მილიონი აშშ დოლარი). ქალბატონმა ფული ჩანთაში ჩააგდო, ჩავიდა მეტროში და ჩანთა მეტროს ვაგონის თაროზე (სეულის მეტროში ასეთი თაროებიც არსებობს, როგორც ჩვენთან სამარშრუტო ავტობუსებში) და წიგნი გადაშალა. საჭირო გაჩერებაზე ის ქალბატონი ვაგონიდან გამოვიდა, ხოლო ჩანთა, როგორც მკითხველი მიხვდა, ადგილზე დარჩა. ცოტა ხნის შემდეგ მას გაახსენდა დნაკარგის შესახებ და მან პოლიციელს მიმართა. სასწრაფოდ გაგზავნილმა პატრულმა ჩანთა იქვე იპოვა, სადაც პატრონმა ის დატოვა.ქალბატონის უფროსობამ ანდო მას თითქმის მილიონი დოლარი და ამის თაობაზე სულ არ უნერვიულია.
სხვა ისტორია დაემართა ჩემი ყოფილი სტუდენტის კოლეგას, რომელიც მაშნ კორეულ ფირმაში მთარგმნელად მუშაობდა. ფირმის თანამშრომელს დაავალეს 10 მილიონი ვონის (მიახლოებით, 10 ათასი დოლარი) შემცვლელი კონვერტის სხვა ფირმისთვის გადაცემა. მანქნაში ჩაჯდომისას თანამშრომელმა დადო კონვერტი მანქანის სახურავზე, ჩაჯდა შიგნით, დაქოქა მანქანა – ხოლო კონვერტი სახურავზე დარჩა. ფული იპოვა ადგილობრივი მეტალურგიული კომბინატის მუშამ. იქიდან გამომდინარე, რომ კონვერტზე იყო ორგანიზაციის ბეჭედი, მას არ გაუჭირდა ფირმის პოვნა. თვითონ სიტუაციას კორეელი მონაწილეების გაოცება არ გამოუწვევია – კორეელისთვის სრულიად ნორმალურია სიტუაცია, როდესაც ქუჩაში დიდი თანხის მპოვნელი უპირველეს ყოვლისა ცდილობს დაუბრუნოს ფული პატრონს.
სტატისტიკა გვიჩვენებს, რომ ეს შთაბეჭდილება მატყუარი არ არის – კორეის ყოველ 100 ათას მცხოვრებზე მოდის 2,6 მკვლელობა (ეს მაჩვენებელი ორჯერ უფრო მცირეა, ვიდრე აშშ და 4-ჯერ უფრო მცირეა, ვიდრე რუსეთში). კონტრასტი კიდევ უფრო მძაფრდება, თუ დავითვლით ცეცხლსასროლი იარაღის გამოყენებით ჩადენილ მკვლელობებს – ასეთი ყოველ 100 ათას მცხოვრებზე სულ 0,04-ია. თუ გავითვალისწინებთ კორეის მოსახლეობის, გამოდის, რომ კორეაში წელიწადში ხდება სულ 20 მკვლელობა ცცეცხლსასროლი იარაღის გამოყენებით წელიწადში – კორეაში, რომლის მოსახლეობა არის 50 მილიონი ადამიანი. ეს მაჩვენებელი 160-ჯერ უფრო მცირეა, ვიდრე აშშ-ში.
აქვე აღვნიშნავ, რომ კორეაში თითქმის არ იპარავენ, არ გატყუებენ ყიდვა-გაყიდვის დროს და არ კადრულობენ უცხოელის ან ჩამომსვლელი გამოუცდელობის გამოყჰენებას.
სიტუაცია კიდევ უფრო სიანტერესო ხდება, თუ გავითვალისწინებთ იმ ფაქტს, რომ კორეული ქალაქების ქუჩებზე თითქმის არ რის პოლიცია. სტტისტიკის თანახმად, კორეაში ყოველ 100 ათას მცხოვრებზე მოდის 200 პოლიციელი. ეს მაჩვენებელი მიახლოებით ტოლია იაპონურისა, მაგრამ 1,5-ჯერ უფრო ნაკლებია, ვიდრე საფრანგეთის. აქვე აღვნიშნავ, რომ სტატისტიკაში ჩართულია ასევე „მებრძოლი პოლიციის“ რაზმები – ჯარისკაცთა დანაყოფები, რომლებიც იცავენ სამთავრობო ობიექტებს.
