კატეგორია: სიახლეები

ჯეჯუდო ყველაზე ცნობილი კუნძულია კორეაში. თუ რამე საკვებ პროდუქტს შეფუთვაზე აწერია “ჯეჯუდო,” ესე იგი, ჯანმრთელობისთვის სასარგებლო ვარო და მიყიდეო. ჯეჯუდო ჯანმრთელობის გაუმჯობესებასთან, ბუნებასთან და სუფთა ჰაერთან ასოცირდება. ვინც დრამების აქტიური მაყურებელია, შეიძლება სადმე შეხვედროდა ჯეჯუდოზე გადაღებულ სცენებს.
რახან მესამე დონე დავხურე კორეულისა, მქონდა არდადეგები. 3 დღით და 3 ღამით წავედი ჯეჯუდოზე, კორეის ფონდის სხვა 6 მოსწავლესთან ერთად. სეულიდან წინ და უკან ბილეთი სადღაც 96 ათასი ვონი დაგვიჯდა. როცა სხვებს ვუთხარით ეს, უი რა იაფად გიშოვიათო. თქვან ფასები შუა ზაფხულში უნდა ნახოთ, 2-ჯერ უფრო ძვირია ხოლმე, თუ მეტჯერ არა. ჯეჯუდოზე, სანაპიროსგან საკმაოდ მოშორებულ ადგილას ვიქირავეთ პატარა სახლი (კოტეჯების კომპლექსში (მემგონი სწორია იმ ადგილს ასე ვუწოდო)). 3 დღე და 3 ღამე დაახლოებით თითო კაცზე 50 ათასი ვონი დაჯდა. ასევე დავიქირავეთ მანქანიანი მძღოლი 3 დღით, ამაშიც თითოს დაახლოებით 50 ათასი ვონის გადახდა მოგვიწია. არაფერი გეგმა არ გვქონია, დავაწექით ჯეჯუდოსკენ.
ის მძღოლი ჩვეულებრივი მძღოლი კი არა, გიდიც აღმოჩნდა, ოღონდ არა – ოფიციალურად. ჩვენ წინასწარ ვუთხარით, რომ კორეული ვიცოდით და რომ გაუხარდა, დაიწყო ლაპარაკი. 1-2 წუთი გამოშტერებული სახე მქონდა და მხოლოდ შემდეგ მივხვდი, რომ ვერაფერი ვერ გავიგე. მეთქი დამავიწყდა ყველაფერი თუ რ…რას ნიშნავს ეხლა ეს? ბავშვებმა (პრინციპში რაღა ბავშვებმა, 25-30 წლის ხალხი იყო ძირითადად) მითხრეს რომ აქცენტის გამო ვერ გაიგეო და თუ გგონია რომ ჩვენ გავიგეთ ძალიან ცდებიო :D მაგრამ საბოლოოდ მაინც ვახერხებდი რაღაც-რაღაცეების გაგებას. ძალიან საყვარელი (და არა მუხვახვა) კაცი აღმოჩნდა.

ჩამოვწერდი ყველა ღირსშესანიშნაობის სახელს, რომელსაც ვეწვიეთ, მაგრამ ვერ გავიხსენებ, შეუძლებელია. მარტო სურათებს გაჩვენებთ.

მგზავრობით ძალიან კლმაყოფილი ვარ, მაგრამ იმაზე დამწყდა გული, რომ ჰალასანზე არ ავედით. ჩვენი ჯგუფიდან მარტო მე მინდოდა მემგონი. ჰალასანი სამხრეთ კორეაში ყველაზე მაღალი მთაა და ზედ ტბაც აქვს, რომელში ცურაობაც, როგორც მძღოლმა გვითხრა, არ შეიძლებოდა (YOU DON’T SAY). ბავშვები მუზეუმის თვალიერებისას იღლებოდნენ და ჰალასანზე რა მოუვიდოდათ, თუმცა მე ვისზე რას ვამბობ, ამას წინათ ბუქჰანსანზე ასვლისას გამძვრა სამი წყება ტყავი, მემგონი. არადა ყოველ 5 წუთში ერთხელ ვისვენებდი. აი როგორ დამეტყო, ფიგურულ სრიალზე რომ აღარ დავდივარ :(

კიდევ მინდა ჯეჯუდოზე წასვლა და ჰალასანის ნახვა. კიდევ ბევრი ღირსშესანიშნაობაა, რომელთა სანახავადაც 3 დღე არ გვეყო. ვინ იცის, იქნებ მომავალში კიდევ მომიწიოს ამ კუნძულზე ჩამოსვლა.

პ.ს. ვინც კორეაში აპირებს ჩამოსვლას, გაითვალისწინეთ, რომ აქ დეოდორანტები ძნელად იშოვება. მაღაზიათა ქსელია ერთი, The face shop ჰქვია და იქ ვიშოვე ერთი, მაგრამ ხარისხი არაფრად არ ვარგა, 6 საათი ძლებს მემგონი. კორეელები ნაკლებად ხმარობენ დეოდორანტს, არ სჭირდებათ. მგზავრობისას ოფლის და იღლიის სუნი არ მიგვრძნია არასდროს, არ ვიცი რატომ არ ასდით სუნი კორეელებს. კარგი კონდიცირება რომაა ყველა ტრანსპორტში, მთლად მაგის დამსახურება არ უნდა იყოს, იმიტომ, რომ ერთხელ კონდიციონერ-გაფუჭებული მატარებლით ვიმგზავრე კარგა ხანს და იმ გაგანია სიცხეში ცუდი სუნი საერთოდ არ ყოფილა. წამოიღეთ ბევრი დეოდორანტი და რომ ჩამოხვალთ, მომწერეთ, ერთი მეც წამომიღეთ :D

დავამთავრე კორეული ენის მესამე დონის გამოცდები და მაქვს ცოტახნიანი არდადეგები. ახლა ჩემთვის უკვე ცნობილია რა საგანში რა ქულა ავიღე. შემდეგი თვის დასაწყისიდან (2 ივნისიდან) ვუტევთ მეოთხე დონეს, ანუ კარგ საშუალო დონეს. მეთქი, აბა სად წავიდე-თქვა და მეთქი ეხლა მე რა მიშლის ხელს, რომ ვეწვიო ჩრდილოეთ კორეელ მესაზღვრეებს? არაფერი. ხელის კანკალით გადავიხადე 65 ათასი ვონი და ჩავჯექი ავტობუსში ჩემს 2 მეგობართან ერთად. მაგრამ საჭირო იყო წინასწარ დარეგისტრირება ამ საიტზე: http://www.koreadmztour.com/en/program/?p_url=program_1

იდეაში 77კ ვონი კი ღირს, მაგრამ სტუდენტებისთვის ფასდაკლება იყო.

სეულიდან საზღვრამდე 1 საათის გზა იყო ავტობუსში. ასევე ჩაგვიტარდა პატარა პრეზენტაცია ამ ადგილის შესახებ.

ამ 65 ათას ვონში ( :(( ) შედიოდა წინა და უკანა გზა, გიდი, საჭმელი, და ყველაფერი სხვა, რაც ნებადართული იყო და არ ვახსენე.

მოკლედ, საინტერესო იყო ეს, მაგრამ წარმოიდგინეთ რა საინტერესო იქნება თვითონ ჩრდილოეთ კორეაში გადასვლა. თუ გადავედი პოსტს დავწერ, ოღონდ სურათებს არ უნდა ელოდეთ, ალბათ ხვდებით რატომაც. ისე ჯერ ჩრდილოეთ კორეაში გადასვლის გეგმა არა მაქვს, მაგრამ…

> შევნიშნე, რომ როცა გამოცდები მიახლოვდება, მაშინ მეხსნება მუზა. რას არ გააკეთებს ადამიანი, ოღონდ კი მეცადინეობას აარიდოს თავი (მაგრამ მე მაინც ვმეცადინეობ, ჰეჰ). მაგალითად, ხვალ მაქვს წერითი გამოცდა. მაგრამ მოდი ვისაუბროთ მოდაზე კორეაში.
იდეაში აქამდეც ვილაპარაკე, თუ რას აქცევენ კორეელები ყურადღებას გარეგნობაზე საუბრისას. მაგრამ ვისაუბროთ ძირითადად ჩაცმულობაზე და კიდევ რაც მომაფიქრდება გზადაგზა, იმაზე.

აქ ყველა დიდ ყურადღებას აქცევს იმას, თუ როგორაა ჩაცმული, მაგრამ ფეხებზე კიდია სხვა როგორ გამოიყურება. აქ არავინ არ დაგცინებს თუ ქუსლიან ფეხსაცმელზე სპორტული ტანსაცმელი ჩაიცვი, ამობრუნებული თუ გაცვია რამე, თუ ტანსაცმლის მაგივრად სკოჩი გაქვს შემოხვეული (არ შემხვედრია, მე თვითონ მოვიფიქრე და ამიტომ ჰიპოთეზაა), ყველას თავისი საქმე აქვს და იშვიათად, რომ ვინმემ შენს საქმეში ცხვირის ჩაყოფა გადაწყვიტოს. გინდ თმა გამჭვირვალისფრად შეიღებე, გინდ ბიჭს ყური ჰქონდეს გახვრეტილი, სულერთია.
არის რაღაც-რაღაც ნიუანსები, რასაც დავკვირვებივარ. მაგალითად, არ მინახავს არავისზე დეკოლტე. და საერთოდ, უბრალოდ ამოღებული ზედაც არაა მთლად ხშირი. ზედატანი მაქსიმალურად დაფარული აქვთ, სანამ ამინდი უწყობთ ხელს (არ მაქვს ყველაზე ლაპარაკი).

აქ თუ გოგოს შარვალი აცვია, აცვია მოტკეცილი. ბიჭებიც ხშორად მოტკეცილ შარვლებს იცვამენ. მე რომ ცოტა ფართხუნას ვიცმევდი, თავს ძალიან განსხვავებულად ვგრძნობდი, მაგრამ ახლა უკვე სულერთია. მაგრამ თუ შორტი აცვია, მაშინ დიდი შანსია ეცვას დაახლოებით ტრუსიკის სიგრძე. არ მინახავს, რომ ბიჭებს თვალი გაეყოლებინოთ გოგოს ფეხებზე, როგორც საქართველოში მინახავს მრავლად. ხშირად ხდება ისეც, რომ მინიკაბები იმდენად მოკლეა, მეთქი ეხლა ამან ნაბიჯი როგორ უნდა გადადგასთქო, მაგრამ ყველაფერი მშვიდობიანად დასრულდა. მინახავს ბოდით მოსიარულენიც.

პ.ს. ხშირად შორტების ქვეშ კოლგოტებიც აცვიათ. შორტების საყიდლად ვიყავი გასული და ყველგან ერთითითისდადება სიგრძის მინიკაბები და შორტები იყიდებოდა. ზამთარში, სიცივეშიც პოპულარულია შორტები.

ფეხსაცმელს რაც შეეხება. საქართველოსთან შედარებით აქ გაცილებით დიდია ბოტასების ყოველდღიურად ჩამცმელთა პროცენტული მაჩვენებელი. ყველას ბოტასი აცვია. წინ ბოტასი, უკან ბოტასი, მარჯვნივ ბოტასი, მარცხნივ ბოტასი… არ ვიცი რამდენად სწორი ვარ, მაგრამ New Balance მგონია ყველაზე გავრცელებული ბოტასი.

უი, და კიდევ ახალი ტრენდი:

ჯერემი სკოტი კორეაში ძალიან პოპულარულია, როგორც აღმოჩნდა. ძალიან ბევრს არა, მაგრამ აცვიათ ხოლმე დაახლოებით ამ სტილის ბოტასები:

ასევე, თბილისში გარეთ ჩუსტებით მოსიარულეთა პროცენტული მაჩვენებელი გაცილებით დაბალია. აქ კი საკმაოდ გავრცელებული. მაგალითად, თავისუფალ უნივერსიტეტში ჯერ არ შემხვედრია ვინმე ჩუსტებით მოსულიყოს (შეიძლება არის ვინმე, არ ვიცი), მაგრამ აქ არაა განსაკუთრებული რამ. აქ ნებისმიერ მარკეტში შეიძლება ნახოთ ჩუსტი. ამოიცვით და იარეთ. მომწონს ის, რომ შემიძლია პიჟამოთი გავიარო გარეთ ისე, რომ ხალხი არ მომაშტერდება (მაგრამ მაინც, მოხუცებულები მომაშტერდებიან, განსაკუთრებით ქალები, რახან უცხოელი ვარ. მაგრამ ესეც განსხვავებულია, გააჩნია რომელ უბანში გახვალ.). ჯერ არ გამივლია პიჟამოთი გარეთ (wut?).

გასაკვირი არაა, რომ ბევრს აქვს გართულება დიზაინერების ძვირიან ტანსაცმელებზე. ამ ტანსაცმელს აქვს ძალიან კარგი მარკეტინგი აქ და არც მიკვირს ამიტომ. რასაც აქაური მედია აშუქებს და ცნობილი ადამიანები იცვამენ, სხვებსაც უჩნდებათ სურვილი მიბაძვისა. დაიძრა დიზაინერთა ბიზნესის ბორბალი. ერთი-ორჯერ ნაცნობი ტანსაცმელი დავინახე და მეთქი I am fashion-analystთქვა (უხერხული ხველება).

ხანშიშესულ ხალხში სპორტული ტანსაცმელია გავრცელებული. შავებში ჩაცმული მოხუცი არ დამინახავს. მოხუცები აქტიური ცხოვრების წესს მისდევენ. შეიძლება ითქვას, რომ ზოგისთვის ეს ერთადერთი პერიოდია საკუთარი თავისთვის დროის გამოსანახავად, რახან სკოლის დაწყებითი კლასებიდან დაწყებული პენსიაზე გასვლამდე თავისუფალი დრო ძალიან ცოტა აქვთ და დიდი სტრესის ქვეშ არიან (წყარო: ყველა, ვინც კი ამ თემას შეხებია ჩემთან საუბრისას).

ისიც შევნიშნე, რომ ახალი თაობა გაცილებით მაღალია, ვიდრე ეს მუხვახვა (?) მოხუცები. ნუთუ ასეთი ტენდენციაა მთელ მსოფლიოში? იმიტომ, რომ ისტორიის ლექტორისგანაც იგივე მაქვს გაგონილი ქართველებზე.
აქ მზის სათვალეს, თავისი უმთავრესი დანიშნულების გარდა, უბრალოდ აქსესუარის ფუნქციაც აქვს. ზოგს უკეთია არა იმიტომ, რომ სჭირდება, არამედ იმიტომ, რომ მოსწონს. უშუშო სათვალეებიც გავრცელებულია.
მინდა აღვნიშნო, დიდი შანსია, რომ თუ ტანსაცმლის ყიდვას გადაწყვეტთ, არ მოგცენ ჩაზომების საშუალება (არც შარვლის და არც არაფრის). ეს საერთოდ გამორიცხულია ზოგ-ზოგიერთ ადგილებში. შედარებით ძვირიან სავაჭრო ცენტრებში არაა ასეთი შეზღუდვა. გაითვალისწინეთ ეს, თუ საყიდლებზე წასვლას გადაწყვეტთ სეულში.
ასევე საკმაოდ პოპულარულია კეპები. რეპერების ვიდეოებში თუ შეგიმჩნევიათ ქუდები, აი ეგეთი. ოღონდ აქ ეგეთი ქუდები გოგონებსაც ახურავთ და ბიჭებსაც (მეც შევუერთდი ამ ხალხს).

პ.ს. ეს პოსტი იმდენ ხანს ვწერე, რომ ქე დასრულდა წერითი გამოცდები ამასობაში. კარგად ჩავაბარე ^_^
პ.პ.ს. ზეპირიც :D ქულები ჯერ არ გამიგია, დაშოშმინდი, ოჯახო.

>
წინა კვირას ვიყავი ორ ქალაქში: ბუსანში და გიონგჯუში. ქალაქების სრულფასოვნად დათვალიერება არ გამჭირვებია. ვისთან ერთადაც წავედი, არ ვიყავით მზად თითქმის არანაირად, გარდა იმისა, რომ მატარებლის ბილეთები გვქონდა ნაყიდი.
პირველ რიგში მინდა ავღნიშნო, რომ მატარებლები მიყვარს შესახედადაც და სამგზავროდაც. ამიტომ მგზავრობა ძალიან სასიამოვნო იყო, თუმცა ერთი ნაკლი ჰქონდა: მატარებელს ერთხელაც არ მოუხვევია. დააწვა და წინ რომ წავიდა, კაცი არ იყოს მაგის მომხვეველი. ამიტომ ხშირად ვიყავით გვირაბებში და ხედებით დატკბობა მაინცდამაინც ვერ მოვახერხე.

როგორც კი ჩახვალთ რომელიმე ქალაქში, სადაც ჩამოხვალთ ავტობუსიდან ან მატარებლიდან (ან თვითმფრინავიდან), მიაკითხოთ უნდა საინფორმაციო ოფისს და უფასოდ დაითრიოთ ტურისტული რუკა. ამ ადგილას მომსახურე პერსონალი ინგლისურადაც მეტყველებს, კორეულადაც და ჩინურადაც (მემგონი იაპონურადაც, მაგრამ არ ვიცი ზუსტად). კითხეთ ყველაფერი, რაც გინდათ.
ყველა ავტობუსის თუ მეტროს გაჩერებაზე არის კორეულიც და ინგლისური ინფორმაციაც იმის შესახებ, თუ რა ნომერი ავტობუსი სად მიდის, რამდენ ხანში ერთხელ მოდის, რასთან მიდის და რა ღირსშესანიშნაობებია ახლოს. ავტობუსში მეტროს მაგვარად აცხადებენ სადგურების სახელბს, მაგრამ გიონგჯუში მხოლოდ კორეულად აცხადებდნენ. მხოლოდ მაშინ აცხადებდნენ ინგლისურად, როცა რამე ღირსშესანიშნაობას მივადგებოდით. ძირითადად ბუდისტური ტაძრებით არის გარსშემორტყმული გიონგჯუ და ლამაზი ბუნებაც არის.

ხოდა მოკლედ ასეთი მგზავრობა მქონდა ბუსანში და გიონგჯუში. იმაზე მეტი სურათი გადამიღია, ვიდრე ველოდი. ისე სულ წვიმდა, მაგრამ ეგ მეორეხარისხოვანია. წავედი ეხლა.
PEACE